تحقیقات تازه: اثرات هورمون‌های گرسنگی بر منطقه تصمیم‌گیری مغز

بر اساس یک تحقیق جدید انجام شده بر روی موش‌ها، برخورد اولین بار نشان می‌دهد که هورمون‌های گرسنگی به‌طور مستقیم بر فعالیت ناحیه هیپوکامپ مغز تأثیر می‌گذارند. اغلب ما آگاهی داریم که گرسنگی چقدر تأثیرگذار بر تصمیم‌گیری است، کافی است رفتار خود را هنگام خرید در وضعیت گرسنگی مشاهده کنیم. اما این مطالعه نشان می‌دهد که این رفتار به طبع پیچیده‌تر است و احتمالاً حداقل یک هورمون گرسنگی در این فرآیند دخیل است.

محققان از کالج دانشگاهی لندن گزارش داده‌اند که یک قسمت از مغز، که در تصمیم‌گیری حیاتی نقش دارد، به طرز متعجب‌کننده‌ای به سطح هورمون‌های گرسنگی تولیدشده در دستگاه گوارش حساس است. این ارتباط نیازمند یک توانایی به نام “یادگیری زمینه‌ای” است که به مغز کمک می‌کند تا تصمیمات خود را براساس شرایط محیطی که در آن قرار دارد، انجام دهد.

در این تحقیق، محققان موش‌ها را در یک فضای حاوی مقداری غذا قرار دادند. سپس رفتار موش‌ها را در دوره‌های سیری و گرسنگی مشاهده کردند و فعالیت‌های عصبی مغز آن‌ها را در زمان واقعی تصویربرداری کردند. همه موش‌ها زمانی را به بررسی غذاها اختصاص می‌دادند، اما تنها موش‌های گرسنه به خوردن پرداختند.

دخالت هورمون گرسنگی گرلین در تصمیم‌گیری موش‌ها

تحقیقات انجام شده توسط دانشمندان دانشگاه لندن بر روی فعالیت مغز در ناحیه شکمی هیپوکامپ (بخش پایین هیپوکامپ) تمرکز داشته است. این ناحیه با شکل‌گیری خاطرات و استفاده از آن‌ها در رفتارها در ارتباط است.

تحقیق حاکی از آن است که در زمان نزدیکی حیوانات به غذا، فعالیت یک زیرمجموعه از سلول‌های هیپوکامپ شکمی افزایش می‌یابد. این افزایش فعالیت باعث می‌شود تا حیوان از مصرف غذا اجتناب کند.

اما در صورتی که موش‌ها گرسنه باشند، فعالیت عصبی این ناحیه کاهش می‌یابد، از این رو هیپوکامپ قادر به جلوگیری از خوردن غذا توسط حیوان نمی‌شود. نتایج تحقیق نشان داد که این رفتار با سطح بالای هورمون گرسنگی گرلین در خون همخوانی دارد.

با فعال‌سازی زیرمجموعه اعصاب هیپوکامپ شکمی، دانشمندان موفق به کنترل رفتار موش‌ها به نحوی شدند که آنها واکنشی مشابه سیری داشته باشند، حتی در حالت گرسنگی، به‌طوری که موش‌ها حتی در مواجهه با گرسنگی به خوردن غذا نپردازند. سپس، با حذف گیرنده‌های هورمون گرسنگی گرلین از این اعصاب، نتایج مشابهی به‌دست آمد.

پژوهش‌های گذشته نشان می‌دادند که هیپوکامپ در حیوانات، ازجمله نخستی‌سانان غیرانسانی، گیرنده‌های گرلین دارد، اما شواهد کافی درباره نحوه عملکرد آن‌ها وجود نداشت.

این یافته‌ها نشان می‌دهند که گیرنده‌های گرلین درون مغز نقش مهمی در عملکرد دارند. این هورمون گرسنگی می‌تواند به‌صورت مستقیم بر مغز تأثیر بگذارد، چرا که می‌تواند از سد خونی مغز عبور کند (برخلاف بسیاری از مواد موجود در خون) و به‌طور مستقیم بر روی مغز اثر گذار باشد.

به‌نظر می‌رسد که هیپوکامپ قادر به کنترل غریزه حیوان در مواجهه با غذا است، به‌طوری که حیوان از پرخوری جلوگیری شود. اما در مواجهه با گرسنگی، هورمون‌ها دستور می‌دهند که این ترمز را غیرفعال کند.

دانشمندان قصد دارند در ادامه بررسی کنند که آیا گرسنگی تأثیری بر یادگیری و حافظه دارد یا خیر. روش آن‌ها این است که مشاهده کنند آیا

موش‌ها وظایف غیرمرتبط با غذا را در واکنش به میزان گرسنگی به‌گونه‌ای متفاوت انجام می‌دهند یا خیر. همچنین سوالاتی مشابه مرتبط با اضطراب و تشنگی نیز وجود دارد که نیازمند مطالعات بیشتر هستند.