The Eternal Memory: سفری به اعماق حافظه و قلب

مستند «The Eternal Memory»، که در سال ۲۰۲۳ توسط مایت آلبردی از کشور شیلی ساخته شده است، فیلمی حزن‌انگیز و تکان‌دهنده به شمار می‌رود. این مستند به بررسی رابطه پایدار میان آگوستو گونگورا، روزنامه‌نگار شیلیایی، و پائولینا اوروتیا، بازیگر شیلیایی، می‌پردازد و زندگی مشترک ۲۳ ساله آن‌ها را در مواجهه با بیماری آلزایمر آگوستو روایت می‌کند.

مستند “حافظه ابدی” به کارگردانی مایت آلبردی، به تصویر کشنده رابطه عمیق و زیبای بین آگوستو گونگورا، روزنامه‌نگار شیلیایی، و پائولینا اوروتیا، بازیگر شیلیایی است. این مستند داستان عشق آنها را در مرکز توجه قرار داده و در عین حال، چالش‌های زندگی با بیماری آلزایمر را که به مدت هشت سال بر زندگی مشترک ۲۳ ساله آنها سایه افکنده است، به نمایش می‌گذارد. آگوستو گونگورا، روزنامه‌نگار معروف و مجری تلویزیونی، هشت سال پیش به آلزایمر مبتلا شد و از آن زمان، پائولینا با فداکاری از او مراقبت کرده است. باوجود دشواری‌های ناشی از این بیماری و تلخی آگاهی از همیشگی بودن آن در زندگی روزمره، لطافت و شوخ‌طبعی آنها همچنان پیوندی عمیق بینشان ایجاد کرده و تلاش می‌کنند خاطراتی که آلزایمر به شدت از ذهن پاک کرده، دوباره بسازند.

مستند “حافظه ابدی” برای نخستین بار در جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۲۳ به نمایش درآمد و موفق به کسب جایزه بزرگ هیئت داوران این جشنواره شد. همچنین، نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم مستند بلند گردید.

این مستند با نمایش صمیمی چالش‌های عاطفی و رفتاری مرتبط با بیماری آلزایمر و مراقبان آنها، تاثیر قابل توجهی بر آگاهی از این بیماری دارد. از طریق روایت داستان عاشقانه پایدار آگوستو و پائولینا، “حافظه ابدی” ابعاد انسانی آلزایمر را به تصویر می‌کشد و بر اهمیت همدلی، شفقت و درک تاکید می‌کند. سازندگان مستند، تماشاگران را به درک انعطاف‌پذیری و قدرت افراد مبتلا به آلزایمر دعوت می‌کنند و از تحقیقات علمی، منابع مراقبتی و کمپین‌های آگاهی‌بخش برای حمایت از این هدف بهره می‌برند.

علاقمندان به فیلم‌های بلند سینمایی می‌توانند با تماشای آثاری همچون “جوینده اوقات فراغت” (The Leisure Seeker) محصول سال ۲۰۱۸ به کارگردانی پائولو ویردزی، نگاهی متفاوت به مشکلات مرتبط با بیماری‌های پیشرفته در نزدیکی‌های خود بیندازند. این فیلم با بازی هلن میرن و دونالد ساترلند (که اخیراً سینما این بازیگر بی‌نظیر را از دست داده است)، داستان یک زوج مسن را دنبال می‌کند که در یک سفر جاده‌ای از ماساچوست به فلوریدا به سر می‌برند. شخصیت الا درمان‌های سرطان خود را متوقف کرده و شخصیت جان با بیماری آلزایمر دست و پنجه نرم می‌کند.

فیلم دیگر که پیشنهاد می‌شود، “آنچه آن‌ها داشتند” (What They Had) است که در سال ۲۰۱۸ توسط الیزابت چامکو، در اولین تجربه کارگردانی بلند سینمایی‌اش، نوشته و کارگردانی شده است. این فیلم با بازیگران برجسته‌ای چون هیلاری سوانک، مایکل شنون، رابرت فورستر، بلایث دانر، تایسا فارمیگا و جاش لوکاس، داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که مادرشان، با نقش‌آفرینی بلایث دانر، به بیماری آلزایمر مبتلاست. دخترش (با نقش‌آفرینی هیلاری سوانک) برای مراقبت از او به خانه برمی‌گردد، و در این میان، دو خواهر و برادر با تصمیم‌گیری در مورد قرار دادن مادرشان در خانه سالمندان درگیر هستند. این فیلم به خوبی نقش مهم اطرافیان و چالش‌هایی که افراد مبتلا به زوال عقل با آن مواجه‌اند را به تصویر می‌کشد.

فیلم “پدر” (The Father)، درام فرانسوی-انگلیسی به نویسندگی و کارگردانی فلوریان زلر، که در سال ۲۰۲۰ اکران شد، را نباید فراموش کرد. این فیلم بر اساس نمایش‌نامه‌ای با همین عنوان ساخته شده است و بازیگران اصلی آن آنتونی هاپکینز و الیویا کلمن هستند. آنتونی هاپکینز، در نود و سومین دوره جوایز اسکار، موفق به دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.

همچنین، فیلم “هنوز آلیس” (Still Alice)، به نویسندگی و کارگردانی مشترک ریچارد گلتزر و واش وستمورلند و محصول سال ۲۰۱۴، که بر اساس رمانی به همین نام از لیزا جنوا ساخته شده، نیز قابل توجه است. ریچارد گلتزر، کارگردان اصلی، در سال ۲۰۱۱ به بیماری نورون‌های حرکتی مبتلا شد و در زمان ساخت فیلم درگذشت؛ همسرش، واش وستمورلند، ادامه کارگردانی فیلم را بر عهده گرفت. بازیگران برجسته‌ای چون جولین مور، الک بالدوین و کریستن استوارت در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند و جولین مور با بازی برجسته خود در نقش زنی مبتلا به آلزایمر، توانست در هشتاد و هفتمین دوره جوایز اسکار، جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن را از آن خود کند.

اگر هنوز فرصتی برای تماشای این فیلم‌ها پیدا نکرده‌اید، با توجه به معرفی این آثار، پیشنهاد می‌شود آن‌ها را در فهرست تماشای آینده خود قرار دهید.

آگوستو گونگورا، روزنامه‌نگار شیلیایی، و پائولینا اوروتیا، بازیگر شیلیایی، به مدت ۲۳ سال است که با هم زندگی می‌کنند. آگوستو، که روزنامه‌نگار و مجری تلویزیونی است، ۸ سال پیش به بیماری آلزایمر مبتلا شد و از آن زمان، پائولینا، که به محبت «پائولی» نامیده می‌شود، با محبت و فداکاری از او مراقبت می‌کند. با وجود چالش‌های ناشی از این بیماری، این دو نفر با حفظ لطافت و شوخ‌طبعی خود تلاش می‌کنند تا پیوند عاطفی‌شان را همچنان قوی نگه دارند.

مستند “حافظه ابدی” (The Eternal Memory) برای اولین بار در جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۲۳ به نمایش درآمد و موفق به دریافت جایزه بزرگ هیئت داوران شد. این مستند همچنین به عنوان یکی از ۶ فیلم مستند برتر سال ۲۰۲۳ توسط هیئت ملی بازبینی (National Board of Review) معرفی شد. ساخته مایت آلبردی، نامزد بهترین فیلم مستند بلند در نود و ششمین دوره جوایز اسکار شد، که دومین نامزدی آلبردی در این بخش است، و همچنین برنده بهترین فیلم ایبرو-آمریکایی در سی‌و‌هشتمین دوره جوایز گویا (Goya Awards) شد که معتبرترین جایزه سینمایی اسپانیا است.

مایت آلبردی با حساسیت و همدلی این داستان عمیقاً شخصی را فیلم‌برداری کرده است. او ارتباط نزدیکی با آگوستو و پائولینا برقرار کرد و توانست اعتماد آن‌ها را جلب کند تا لحظات صمیمی‌شان را به اشتراک بگذارند. سبک مشاهده‌ای آلبردی، تفاوت‌های ظریف رابطه آن‌ها را به خوبی به تصویر می‌کشد و بر عشق، شوخ‌طبعی و آسیب‌پذیری تأکید می‌کند. تمرکز او بر سفر احساسی این دو نفر، تصویری قدرتمند، معتبر و تاثیرگذار از تأثیر آلزایمر بر روابط انسانی ارائه می‌دهد.

فیلم‌برداری از زوجی که با بیماری آلزایمر دست و پنجه نرم می‌کنند، نیازمند ثبت لحظات عمیق عاطفی است و سازندگان باید در عین احترام به حریم خصوصی و آسیب‌پذیری آگوستو و پائولینا، احساسات خود را به دقت کنترل کنند تا بتوانند با احترام و دقت، لحظات مهم را به تصویر بکشند. ملاحظات اخلاقی در این زمینه، ایجاد تعادل بین تمایل به ثبت تصویری معتبر و رعایت مرزهای اخلاقی را ضروری می‌سازد. سازندگان باید مطمئن می‌شدند که از دشواری‌های این زوج سوءاستفاده نکرده و به حریم خصوصی آن‌ها احترام می‌گذارند.

از سوی دیگر، بیماری آلزایمر محدودیت‌های فنی خاصی را نیز به همراه دارد. پیشرفت غیرقابل پیش‌بینی این بیماری به این معنی است که سازندگان نمی‌توانستند به دلخواه و در هر زمانی دوربین را وارد زندگی این زوج کنند. علاوه بر مسائل اخلاقی، آن‌ها باید با تغییرات نور و شرایط متغیر در لوکیشن‌ها سازگار می‌شدند و در عین حال، انسجام بصری مستند را حفظ می‌کردند تا نتیجه‌ای یک‌دست به دست آید. مایت آلبردی و تیم سازنده‌اش باید فضایی راحت و امن برای آگوستو و پائولینا فراهم می‌کردند تا آن‌ها بتوانند تجربیات خود را بدون ترس و به طور آزادانه به اشتراک بگذارند. در نهایت، ساخت مستندی مانند “حافظه ابدی” به همدلی، صبر و ایجاد تعادلی ظریف بین داستان‌گویی و احترام به سفر این زوج نیاز داشت و سازنده به خوبی از پس این چالش‌ها برآمد.