کشف راه توقف درد، بدون اختلال در بهبود

مطالعات حیوانی و سلولی نشان می‌دهد که مسدود کردن یک گیرنده دخیل در پروستاگلاندین‌ها، درد را کاهش می‌دهد در حالی که به التهاب اجازه می‌دهد، روند طبیعی خود را ادامه دهد.

پژوهشگران مرکز تحقیقات درد دانشگاه نیویورک (NYU) گیرنده‌ای ویژه در میان پروستاگلاندین‌ها، ترکیباتی شبیه هورمون که هدف بسیاری از داروهای مسکن هستند را شناسایی کرده‌اند که درد را فعال می‌کند، اما موجب التهاب نمی‌شود. یافته‌های آن‌ها می‌تواند راه را برای توسعه درمان‌های دقیق‌تر درد با حداقل عوارض جانبی ناخواسته هموار کند.

نیجل بانِت، نویسنده مطالعه، استاد و رئیس دپارتمان پاتوبیولوژی مولکولی در دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه نیویورک و عضو مرکز تحقیقات درد این دانشگاه گفت: «معمولاً تصور می‌شود التهاب و درد با هم رخ می‌دهند، اما توانایی مهار درد و در عین حال اجازه‌دادن به التهاب که فرآیند بهبود را تقویت می‌کند؛ گامی مهم در بهبود درمان درد است.»

چرا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی یک شمشیر دولبه‌اند؟

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) از پرمصرف‌ترین داروها در جهان هستند؛ این داروها که هم به‌صورت نسخه‌ای و هم بدون نسخه (مانند ایبوپروفن و آسپیرین) در دسترس‌اند، اثربخش‌اند اما بدون خطر نیستند. مصرف طولانی‌مدت آن‌ها می‌تواند به دیواره معده آسیب بزند و احتمال خونریزی را افزایش دهد، و همچنین باعث بروز مشکلات قلبی، کلیوی و کبدی شود.

NSAIDها با مسدود کردن آنزیم‌هایی که پروستاگلاندین‌ها را تولید می‌کنند، درد را تسکین می‌دهند؛ پروستاگلاندین‌ها موادی هستند که التهاب و ناراحتی را افزایش می‌دهند. اما التهاب که دفاع طبیعی بدن در برابر آسیب یا عفونت است، نقشی کلیدی در بهبود دارد و سرکوب کامل آن می‌تواند نتیجه معکوس داشته باشد.

پیِرانجلو جِپِتی، نویسنده مطالعه، استاد مدعو در مرکز تحقیقات درد دانشگاه نیویورک، استاد بازنشسته دانشگاه فلورانس و مدیر پیشین مرکز سردرد بیمارستان دانشگاهی کارجی، گفت: «التهاب می‌تواند مفید باشد، کار ترمیم را انجام می‌دهد و عملکرد طبیعی را بازمی‌گرداند. مهار التهاب با NSAIDها ممکن است روند بهبود را به تأخیر بیندازد و حتی به تأخیر در رفع درد منجر شود. راهبرد بهتر برای درمان دردِ ناشی از پروستاگلاندین‌ها این است که درد را به‌طور انتخابی کاهش دهیم بدون آن‌که عملکردهای محافظتی التهاب را مختل کنیم.»

بررسی سیگنال‌دهی پروستاگلاندین در درد

پژوهشگران پروستاگلاندین E2 (PGE2)، مولکول اصلی در درد التهابی، را در سلول‌های شوآن، سلول‌هایی در سیستم عصبی محیطی که در میگرن و دیگر شرایط دردناک نقش دارند؛ مورد بررسی قرار دادند.

PGE2 از طریق چهار گیرنده متمایز عمل می‌کند. مطالعات پیشین به سرپرستی جِپِتی نشان داده بودند که گیرنده EP4 عمدتاً مسئول درد التهابی است. با این حال، مطالعه جدید منتشرشده در Nature Communications با رویکردی دقیق‌تر نشان داد که گیرنده‌ای دیگر، EP2، نقش اصلی را در ایجاد درد ایفا می‌کند. زمانی که پژوهشگران با استفاده از دارورسانی موضعی، گیرنده EP2 را در سلول‌های شوآن به‌طور انتخابی خاموش کردند، توانستند پاسخ‌های درد در موش‌ها را از بین ببرند در حالی که التهاب بدون تغییر باقی ماند.

جِپِتی گفت: «به شگفتی ما، مسدود کردن گیرنده EP2 در سلول‌های شوآن، درد ناشی از پروستاگلاندین را از بین برد، اما التهاب مسیر طبیعی خود را طی کرد. ما در واقع درد و التهاب را از هم جدا کردیم.»

گیرنده EP2 هدفی امن‌تر برای داروها ارائه می‌دهد

در مطالعات تکمیلی بر روی سلول‌های شوآن انسان و موش، فعال‌سازی گیرنده EP2 سیگنالی ایجاد کرد که پاسخ‌های درد را از طریق مسیری مستقل از التهاب حفظ می‌کرد و نقش EP2 را در درد نه التهاب، تأیید نمود.

بانِت گفت: «مهار این گیرنده «قابل دارو» می‌تواند درد را کنترل کند بدون آنکه عوارض جانبی NSAIDها را داشته باشد.»

پژوهشگران در حال ادامه مطالعات پیش‌بالینی هستند تا بررسی کنند چگونه داروهایی که گیرنده EP2 را هدف می‌گیرند می‌توانند درد ناشی از بیماری‌هایی مانند آرتریت را درمان کنند، بیماری‌هایی که معمولاً با NSAIDها کنترل می‌شوند.

جِپِتی افزود: «آنتاگونیست‌های انتخابی گیرنده EP2 می‌توانند بسیار مفید باشند. هرچند تحقیقات بیشتری درباره عوارض جانبی لازم است، به‌ویژه هنگام مصرف سیستمیک دارو به شکل قرص، اما دارورسانی هدفمند و موضعی به نواحی مشخصی مثل مفصل زانو امیدبخش است.»

منبع خبر : scitechdaily.com