رابطه‌ای نامتعارف: نقد فیلم “یک رابطه خانوادگی”

فیلم “یک رابطه‌ی خانوادگی” با بازی نیکول کیدمن، یک ملودرام کریسمسی است که به تصویر عشقی غیرمعمول می‌پردازد. در این محتوا، ما به بررسی این فیلم با عنوان “A Family Affair” خواهیم پرداخت.

فیلم‌های کریسمسی به عنوان یک زیرژانر در ژانرهای مختلف، به ویژه در سبک ملودرام، به طولانی مدت حضور دارند. این آثار به طور معمول در زمان کریسمس رخ می‌دهند و یا به نحوی به این جشن مرتبط می‌شوند. ملودرام‌های کریسمسی و عاشقانه، همانند سایر ژانرها، معمولاً از یک الگوی ثابت استفاده می‌کنند و داستان‌هایشان طبق یک مسیر مشخص پیش می‌رود. این فیلم‌ها به دلیل لحن شاد و جذابشان همیشه جمعیت خاص خود را دارند و تهیه‌کنندگان نمی‌توانند از این فرصت چشم پوشی کنند.

فیلم “A Family Affair” نیز یکی از این آثار کریسمسی است که می‌تواند تماشاگر را در طول این عید سرگرم کند. با این حال، نکته مهم این است که این فیلم با بازی نیکول کیدمن آشنا است. به نظر می‌رسد بازیگران معروف و قدیمی سینما به بازی در فیلم‌های متوسط و پایین‌تر عادت کرده‌اند و دیگر نمی‌توان آن‌ها را در برجسته‌ترین آثار مشاهده کرد. چگونه یک بازیگر مثل کیدمن که قبلاً در اثرهای مانند فیلم‌های استنلی کوبریک شرکت کرده است، در یک فیلم با رتبه پایین ظاهر می‌شود؟ استفاده از بازیگران معروف برای جذب بیشترین تماشاگران توسط شرکت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما این استراتژی تنها زمانی کارساز خواهد بود که داستان مورد نظر نیز به اندازه کافی محکم و قابل جذب باشد.

قبل از هر چیز باید بگویم که فیلمی کاملاً معمولی را در دست دارید و همانطور که قبلاً گفته شد، تنها نکته‌ی حائز اهمیت این فیلم نقش بازی نیکول کیدمن است. این فیلم را می‌توانید تماشا کنید و از آن لذت ببرید، اما تجربه دوباره دیدن آن خوشایند نخواهد بود و نمی‌تواند شما را به خود جذب کند. داستان درباره‌ی زارا است، که دو سال پیش توسط کریس برای برعهده‌گیری کارهای تهیه‌کنندگی معرفی می‌شود. اما همه چیز طبق برنامه پیش نمی‌رود و زارا به عنوان راننده و خدمتکار شبانه‌روزی این بازیگر افتاده می‌شود. وقتی که زارا از رفتارهای خودخواهانه کریس عصبانی می‌شود، استعفا می‌دهد و به خانه باز می‌گردد. اما در این بین اتفاقاتی رخ می‌دهد که باعث می‌شود کریس به خانه مادر زارا مراجعه کند.

فیلم “A Family Affair” یک کمدی عاشقانه است که از عناصر معمول و تکراری این نوع فیلم‌ها استفاده می‌کند و نشانی از خلاقیت یا نوآوری خود نمی‌دهد. شخصیت‌ها و موقعیت‌ها در این فیلم قابل پیش‌بینی هستند و از نیمه‌ی اول فیلم به بعد ما می‌فهمیم چه چیز در پایان انتظارمان را می‌کشد. داستان عاطفی بروک و کریس به طور کاملاً پیش‌بینی‌شده است، بنابراین تماشاگر با تجربه می‌تواند حدس بزند که در کدام نقطه روابط عاطفی آنها بهم می‌خورد و کجا دوباره به یکدیگر می‌رسند، همانطور که در فیلم‌های کریسمسی و ملودرام رخ می‌دهد.

مراسم کریسمس در این نوع فیلم‌ها به عنوان مکانی برای تجدید عشق و خاطرات خوب شناخته می‌شود و در “A Family Affair” نیز همین اتفاق رخ می‌دهد، جایی که کریس و بروک چند روز خوشی را با هم می‌گذرانند.

کشمکش‌هایی که در این فیلم به وجود می‌آیند، بسیار سطحی و معمولی هستند و حتی تعلیق برای تماشاگر ایجاد نمی‌کنند. دعواها و سوتفاهمات عاشقانه بین کریس و زارا، و نیز بروک و کریس، به اندازه‌ای قوی نیستند که تماشاگر را برای کارکترهای اصلی فیلم جذب کنند. پشت این همه کشمکش کمرنگ، هیچ موضوع چشم‌گیر وجود ندارد و بحران‌های زیادی اتفاق نمی‌افتد. برای مثال، جدایی سختی رخ نمی‌دهد و دعوای پس از کریسمس نیز تا حد زیادی تنش‌بازی نمی‌شود. شخصیت‌های فیلم هم قوام خوبی ندارند و نمی‌توان آن‌ها را به عنوان شخصیت‌های پرملات نگاه کرد. کریس، که یک تیپ سرتاپا و تکراری است، یک بازیگر جذاب و خودشیفته است که پس از تجربه با زن‌های مختلف، عاشق زنی می‌شود که چندین سال از او بزرگتر است.

این شخصیت نه به لحاظ منحصربفردی و خاصیت نسبت به سایر شخصیت‌های کمدی رمانتیک دارد، و نه قابلیتی برای عمل متفاوت نشان می‌دهد. همان اتفاقاتی که برای مردهای عاشق در فیلم‌های رمانتیک و کریسمسی رخ می‌دهد، به همین شکل برای این کریس نیز رخ می‌دهد. او به‌طور کلی چالش‌های کلیشه‌ای را تجربه می‌کند و کشمکش‌های عاشقانه‌اش به‌راحتی قابل پیش‌بینی است. شخصیت زارا نیز به همین شکل بازی و طراحی شده است.

او به‌طور کامل نقش تک‌بعدی یک والد را برای مادرش بازی می‌کند و احساسات واقعی ندارد. نه تنها کریس و زارا، بلکه حتی بروک هم به عنوان یکی از شخصیت‌های موثر این فیلم برای تماشاگر کاملاً ناشناخته است.

ما نمی‌دانیم چه تغییری می‌دهد که شخصیتی مانند بروک، یکی از برجسته‌ترین نویسندگان، به کریس روی خوش‌نشان تبدیل می‌شود. نمی‌فهمیم که او چگونه به مردان نگاه می‌کند و چرا به آسانی کریس را قبول می‌کند. بروک مانند کودکی است که زارا و کریس هدایت می‌کنند و به احساساتش توجه می‌کنند. او به نظر می‌رسد که به یک تیپ خنده‌دار و عاشق فیلم‌های کمدی رمانتیک تبدیل شده است و نمی‌داند چطور باید زندگی خود را کنترل کند. از نظر شخصیتی، A Family Affair همچنان با مسائل و گره‌های خود مشغول است و چیزی بیشتر از فیلم‌های کمدی رمانتیک متوسط و ضعیف نیست.

فیلم “A Family Affair” با یک ریتم نامناسب و تقسیمات ژانری نامناسب مواجه است. هر بخش از فیلم به ژانر خود تعلق می‌گیرد، که این امر باعث ناتوانی آن در ترکیب این ژانرها به شکل قابل قبول می‌شود. در آغاز فیلم، به نظر می‌رسد که داستان به صورت یک درام پیش می‌رود و سبک کلی فیلم تا حدی در کنترل کارگردان است.

اما از زمانی که زارا با کریس برخورد می‌کند و کریس به خانه بروک می‌رود، فیلم به طور نسبتاً پایداری حرکت می‌کند. اما هنگامی که کریس و بروک در یک موقعیت خصوصی قرار می‌گیرند، ژانر فیلم ناگهان تغییر می‌کند و کارگردان نمی‌تواند این بخش از فیلم را به درستی کنترل کند. از اینجا به بعد، فیلم به یک درام ملودرام تبدیل می‌شود و سپس به شکل یک کمدی کم‌رمق به ادامه می‌پردازد.

پس از ورود به فاز سوم فیلم “A Family Affair”، انرژی و حماسه‌ی آغازین کاهش می‌یابد و تمامیت آن دچار کم‌رنگی می‌شود. در این مراحل، تجربه‌ی بیننده با یک آثار بی‌روح و نامفهوم روبه‌رو می‌شود، جایی که قالب ژانر و زمانبندی داستان به یکدیگر آمیخته و بی‌نظم می‌گردند. در آخرین لحظات فیلم، عمیق‌تر نیازی به ارائه‌ی جدید ندارد و فقط یک موقعیت دراماتیک و عاشقانه را می‌کشد. این در حالی است که هنوز به تماشای یک اثر در حال رشد و تکامل هستیم که شخصیت‌های کریس و بروک هنوز در دنیای مشترک خود عمیقاً نمی‌پیوندند، اما به محض تقویت ارتباطات بین آنها، کارگردان فقط به ایده‌های ابتدایی خود بازمی‌گردد.

و در نهایت، “A Family Affair” به عنوان یک فیلم دربارهٔ روابط خانوادگی و اختلافات نسلی به تصویر کشیده می‌شود. این اثر با بررسی یک عشق غیرمعمول، یک داستان چالش برانگیز را پیش می‌برد. اما فیلم با حضور نیکول کیدمن، در قالبی کلیشه‌ای و با شخصیت‌هایی که بارها تکرار شده‌اند، پیش می‌رود و چیزی جدید به ژانرهای ملودرام و کمدی اضافه نمی‌کند.