بار حسی زیاد، علت اصلی قهر کودکان کشف شد

در جستجوی روشی برای سنجش انواع مختلف اختلال پردازش حسی، دانشمندان علوم عصبی از تصویربرداری مغزی برای مشاهده چگونگی پردازش محرک‌های حسی در مغز کودکان استفاده می‌کنند.

اکنون محققان دانشگاه کالیفرنیا، سان‌فرانسیسکو، الگوی متمایزی از «اضطراب ناشی از تحریک بیش از حد حسی» در برخی کودکان بسیار حساس به صدا، لمس و محرک‌های بصری شناسایی کرده‌اند. این کشف می‌تواند روزی به پزشکان کمک کند تا درمان‌های خود را برای کودکانی که واکنش‌های شدید عاطفی و رفتاری، مانند قهر و جیغ، به محیط حسی خود نشان می‌دهند، دقیق‌تر کنند.

اختلال پردازش حسی نحوه درک و پاسخ مغز به اطلاعات حسی را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما هنوز تشخیص پزشکی رسمی برای آن وجود ندارد. محققان UCSF در این پژوهش ۸۳ کودک نورودایورجنت (دارای تفاوت‌های عصبی) بین سنین ۸ تا ۱۲ سال را مورد بررسی قرار دادند. تقریباً نیمی از آن‌ها نسبت به برخی صداها، نورها یا تحریک‌های لمسی حساسیت بالایی داشتند، در حالی که نیم دیگر چنین حساسیتی نشان نمی‌دادند.

وقتی دانشمندان با استفاده از تصویربرداری عملکردی مغز (fMRI) که فعالیت مغز را از طریق تغییرات در سطح اکسیژن خون اندازه‌گیری می‌کند، مغز این کودکان را بررسی کردند، تفاوت‌های قابل توجهی بین دو گروه مشاهده شد.

در کودکان بسیار حساس، فعالیت شبکه‌های مغزی که عملکردهای «بیرونی» مانند مهارت‌های حرکتی و حسگری را کنترل می‌کنند، پایین بود، در حالی که فعالیت شبکه‌های مغزی که عملکردهای «درونی» مانند شناخت و کنترل تکانه را تنظیم می‌کنند، بالا بود. این دقیقاً برعکس الگویی بود که در کودکان کم‌حساس مشاهده شد.

پراتیک موکرجی، استاد نورورادیولوژی دانشگاه UCSF و یکی از نویسندگان ارشد مطالعه، همراه الیزا مارکو، متخصص نورولوژی کودکان، گفت: «ما فکر می‌کنیم زمانی که محرک‌های حسی بیش از حد به فرد وارد می‌شوند، مغز با فعال کردن شبکه‌های درونی خود تلاش می‌کند کنترل خود را حفظ کند و در عین حال شبکه‌های بیرونی را کاهش می‌دهد تا میزان دریافت محرک‌ها کم شود. کودکانی که تحت تأثیر تحریک‌های حسی به‌طور احساسی دچار اضطراب نمی‌شوند؛ برخی حتی نسبت به محرک‌ها کم‌واکنش هستند، رفتار معکوس نشان می‌دهند.»

تحقیقات گذشته نشان می‌دهد که ۵ تا ۱۲ درصد کودکان در ایالات متحده با چالش‌های پردازش حسی مواجه هستند و این می‌تواند توضیح‌دهنده نوسانات احساسی در جمعیت سنین مدرسه باشد. درمان کودکان بسیار حساس معمولاً شامل مواجهه تدریجی با محرک‌های حسی است تا آن‌ها به مرور یاد بگیرند تحمل این محرک‌ها را داشته باشند.

موکرجی تأکید کرد یافته‌های تیم می‌تواند به بهبود این درمان‌ها کمک کند: «اگر الگوهای مغزی هر کودک و ارتباط آن با احساسات و رفتار را بشناسیم، می‌توانیم درمان‌ها را شخصی‌سازی کنیم.»

پرسش‌های کلیدی و پاسخ‌ها:

س: کدام الگوی مغزی کودکان بسیار حساس به محرک‌های حسی را مشخص می‌کند؟
پاسخ: فعالیت پایین در شبکه‌های حسی-حرکتی بیرونی و فعالیت بالاتر در شبکه‌های شناختی-کنترلی درونی.

س: این الگو چه تفاوتی با کودکان کم‌حساس دارد؟
پاسخ: کودکان کم‌حساس الگوی معکوس را نشان می‌دهند و شبکه‌های بیرونی در آن‌ها قوی‌تر فعال است.

س: این یافته‌ها چگونه می‌تواند درمان را بهبود دهد؟
پاسخ: شناخت الگوهای مغزی هر کودک می‌تواند به پزشکان کمک کند درمان‌های حسی را به صورت شخصی‌سازی‌شده ارائه دهند.

منبع خبر : neurosciencenews.com