راز شکست متیو پری در سینما

دکتر داگ راس، کارآگاه خصوصی سرزبان‌دار از “ای‌آر”، تاس دیوید ادیسون از “مون‌لایتینگ”، و ویل اسمیت از “شاهزاده‌ی تازه‌کار بل ایر” هرکدام توانسته‌اند از دنیای تلویزیون به دنیای سینما وارد شوند. اما چرا متیو پری، با بازیگری فوق‌العاده در نقش یک دوست ایده‌آل و شریک عاطفی با شوخ‌طبع در “دوستان”، مانند جورج کلونی یا بروس ویلیس، به یک ستاره‌ی سینما تبدیل نشد؟ چرا نتوانست در جایگاه یک نویسنده‌ی زیرک مثل ریچی کانینگهام یا یک کارگردان مانند ران هاوارد درخشیده و موفق شود؟

پری، با تولید فیلم‌های مستقل، بازی‌های فوق‌العاده در درام‌های تلویزیونی آرون سورکین و موفقیت در تئاتر، خود را نشان داد. اما در جهان سینما، موفقیت عظیمی مشابه جا نیفتاد و او نتوانست سرمایه‌ی شغلی خود را ارتقا دهد و به هالیوود بازگردد.

اگر پری مشکلات اعتیادش را کاملاً پشت سر بگذاشته بود یا اگر این مشکلات وجود نداشته بودند، شاید آینده‌ی شغلی‌اش متفاوت بود. اما این تخیلات بی‌معنی هستند و مشکلات اعتیاد به طور طبیعی بخشی از زندگی شخصی او بوده‌اند.

مشکلات اعتیادی باعث مشکلات حرفه‌ای پری شده و این امر باعث مشکل در جذب پروژه‌های سینمایی بزرگ شده است. حتی با تولید فیلم‌نامه‌هایی که خود پری به آن‌ها علاقه داشته، او نتوانست به توافق با تهیه‌کنندگان برسد. این وضعیت با منطق حرفه‌ای او همخوانی نداشته و او نتوانست به هالیوود بازگردد.

تلویزیون به دلیل جذابیت اعتیاد‌آور خود ممکن است با موفقیت پری در این زمینه ارتباط داشته باشد. اما با پیدا شدن توجه و شهرت در تلویزیون، پری به دنیای نوین و چالش‌برانگیز تلویزیون نیاز داشت و دیگر نیازی به اثبات خود در جلوی دیگران نداشت.

هرچند کتاب “فرندز: دوستان و عاشقان” اثر متیو پری توسط نشر میلکان منتشر شده است، اما متأسفانه موفقیت وی در دنیای سینما مانند دوستان همیشگی او نشده است.

مانیکا، جویی، راس، ریچل، و فیبی هرکدام چهره‌ها، صدا‌ها و شخصیت‌هایی داشتند که در تلویزیون باعث شادابی و خنده مخاطبان می‌شدند، اما چندلر بینگ حتی از همه‌ی آن‌ها بیشتر. دلیل این محبوبیت، او بود که باید همیشه شخصیت‌پردازی خنده‌دار و دلفریبی داشته باشد و با شوخی‌هایش هم‌چنین مخاطبان را و همچنین دوستانی که در خانه نشسته‌بودند، به خنده و شادی می‌انداخت. حتی پری، که در نقش نویسنده نقش داشت، از موفقیت بیشتر از انتظار خود در دنیای تلویزیونی آگاه بود.

در عین حال، دنیای فیلم‌ها دارای اختلافاتی است. وقتی استیون اسپیلبرگ برای اولین بار جوانی را در جورج کلونی مشاهده کرد، به نظر آینده‌ی بزرگی در عرصهٔ سینما برای او پیش‌بینی کرد، اگر بتواند جلوی تکان‌دادن سرش از روی حماقت را بگیرد. و این همان چیزی بود که کلونی با مهارت انجام داد. البته، این کار همیشه ساده نیست، اما کنترل بر رفتار و رفتارهای خود امری چالشی است، به‌خصوص اگر موفق به ساختن یک شهرت زیادی شده باشید. باید آرام و تمرکز داشته باشید و در هنگام بازی در نقش‌های مختلف در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ سالگی، همواره معتبر و جذاب باقی بمانید، همانند بازیگر سابق برنامه‌ی تلویزیونی میکی ماوس، رایان گاسلینگ.

پری در برخی از کمدی‌های عاشقانه و دلپذیر به عنوان بازیگر حضور داشت، همچون فیلم “Three to Tango” و فیلم دوست‌داشتنی “دوباره ۱۷”. در این فیلم‌ها، نقش ویژه‌ای برای پری وجود داشت، به خصوص در فیلمی که مایوس، یک مرد میان‌سال، به شکل یک نوجوان با بازی زک افرون تجسم می‌یافت.

پری یک بازیگر استثنایی بود که توانست در نقش‌های متنوع و به عنوان یک نویسنده بااستعداد در فیلم‌ها پیشرفت کند، اگرچه صنعت فیلم‌سازی به اندازه کافی باز نگری نداشته باشد و تنها به یک دید کوتاه از او نگاه کند. جولیا لوئیس دریفوس، بازیگر بی‌نظیری که در سریال‌های “ساینفلد” و “ویپ” دیده شده بود، اکنون به عنوان بازیگر فیلم‌های نیکول هالف‌سنسر و دیگران درخشش دارد. پری نیز می‌توانست این موفقیت را داشته باشد. اما هر قسمتی از سریال “دوستان” او را در تاریخ سینما جاودانه کرد. این فقدان بزرگی برای دنیای سینما به حساب می‌آید.